فارسی

یادداشت شماره یک:

تاریخ بیهقی: این جهانِ گذرا جایی برای خلود ندارد و ما همچنان در مسیر گذر از کاروانسراها به پیش می‌رویم. هیچ‌کس در این دنیا مقام ثابتی ندارد و باید چنان زیست که پس از مرگ، دعای خیر از دیگران به همراه داشته باشیم.

یادداشت شماره دو:

علامه شیخ بهایی: همه روز روزه بودن ، همه شب نماز کردن / همه ساله حج نمودن ، سفر حجاز کردن / ز مدینه تا به کعبه ، سر و پا برهنه رفتن / دو لب از برای لبیک ، به وظیفه باز کردن / به مساجد و معابد ، همه اعتکاف جستن / ز ملاهی و مناهی همه احتراز کردن / شب جمعه ها نخفتن ، به خدای راز گفتن / ز وجود بی نیازش ، طلب نیاز کردن / به خدا که هیچ کس را ، ثمر آنقدر نباشد / که به روی نا امیدی در بسته باز کردن

یادداشت شماره سه

ارزشمندترین انسان ها ‏کسانی هستند که در مسیر زندگی دیگران ‏تغییرات مثبت ایجاد می کنند …. زندگی فقط نفس کشیدن و گذراندن روزها نیست، زندگی یعنی ردپایی از خودت به جا بگذاری که سال‌ها بعد، کسی با یادآوری آن ردپا، لبخند بزند... . همه‌مان آدم‌هایی را به خاطر داریم که انگار یک چراغ در تاریکیِ مسیرمان بودند، کسانی که با یک جمله، یک نگاه، یا حتی سکوتِ پر از محبتشان، جهنمِ تنهایی‌هایمان را تبدیل به بهشتی کوچک کردند.  «آن‌ها جادوگرانِ بی‌ادعای زندگی‌اند…» . من می‌خواهم یکی از آن جادوگران باشم.  می‌خواهم وقتی از دنیا رفتم، نه با سنگ قبر،  بلکه با خاطره‌هایی در ذهن آدم‌ها دفن شوم؛  خاطره‌هایی از لحظه‌هایی که شانه‌های خمیده‌ای را راست کردم،  اشکِ چشمی را به لبخند تبدیل کردم،  یا حتی فقط شنونده‌ای بودم برای فریادهای خاموشِ کسی…  . شاید امروز فرصتی باشد برای ساختن همین خاطره‌ها... شاید همان «سلامِ» ساده‌ات به همسایه،  همان کمکِ بی‌چشم‌داشت به یک غریبه،  یا همان پیامِ محبت‌آمیزی که برای کسی می‌فرستی،  آغازِ تغییرِ بزرگی باشد که دنیا را کمی زیباتر می‌کند…  . امروز، نه برای «خودِ کوچکمان»،  بلکه برای «جهانِ بزرگمان» زندگی کنیم.  همه‌مان می‌توانیم یک قهرمانِ بی‌صدا باشیم؛  قهرمانی که تاریخ نامش را نمی‌نویسد،  اما قلب‌ها همیشه جایگاهش را نگاه می‌دارد…